💡Możliwości spawania urządzeniem PM-IMGT-330L

💡Spawanie metodą MMA

Spawanie łukowe elektrodą otuloną nazywane jest również metodą MMA (Manual Arc Welding) i jest to najstarsza i najbardziej uniwersalna metoda spawania łukowego.

W metodzie MMA wykorzystywana jest elektroda otulona, która składa się z metalowego rdzenia pokrytego sprasowaną otuliną. Pomiędzy końcem elektrody a spawanym materiałem wytwarzany jest łuk elektryczny. Zajarzenie łuku ma charakter kontaktowy poprzez dotknięcie końca elektrody do materiału spawanego. Elektroda topi się i krople stopionego metalu elektrody przenoszone są poprzez łuk do płynnego jeziorka spawanego metalu tworząc po ostygnięciu spoinę. Spawacz dosuwa elektrodę w miarę jej stapiania do spawanego przedmiotu tak aby utrzymać łuk o stałej długości i jednocześnie przesuwa jej topiący się koniec wzdłuż linii spawania. Topiąca się otulina elektrody wydziela gazy, które chronią płynny metal przed wpływem atmosfery a następnie krzepnie i tworzy na powierzchni jeziorka żużel, który chroni krzepnący metal spoiny przed wpływem otoczenia. Po odsunięciu elektrody od spawanego przedmiotu łuk elektryczny ustaje i proces spawania zostaje przerwany. Po ułożeniu jednego ściegu żużel należy mechanicznie usunąć.

Podstawowa różnica w stosunku do innych metod spawania polega na tym, że w metodzie MMA elekroda ulega skróceniu. W metodzie TIG oraz MIG/MAG długość elektrody pozostaje przez cały czas niezmieniona i odległość pomiędzy uchwytem a elementem spawanym jest przez cały czas stała. W metodzie MMA, aby utrzymać stałą odległość pomiędzy elektrodą a jeziorkiem spawalniczym, uchwyt elektrody musi być przez cały czas przesuwany w kierunku spawanego elementu co powoduje, że umiejętności spawacza odgrywają szczególną rolę.

💡Spawanie metodą TIG

Spawanie TIG jest metodą umożliwiającą uzyskanie najwyższej jakości spoin. Łuk spawalniczy jarzy się między odporną na działanie wysokiej temperatury, nietopliwą elektrodą wolframową i elementem spawanym. Gaz obojętny, od którego wzięła nazwę metoda, wytwarza beztlenową atmosferę i zapobiega reakcjom chemicznym płynnego jeziorka spawalniczego. Wskutek tego powstają gładkie, równe i bezporowe spoiny. Spoiwo jest doprowadzane ręcznie lub z podajnika drutu.

Spawanie TIG jest możliwe dla wszystkich metali spawalnych. Największy zakres zastosowania to stale nierdzewne oraz metale nieżelazne, jak np. aluminium, miedź i mosiądz. TIG stosuje się przede wszystkim do wykonywania warstwy graniowej spoiny, ponieważ spoiny są czyste i bezporowe, a dzięki temu dobrze znoszą dynamiczne obciążenia.

💡Obojętny gaz osłonowy

Do spawania TIG używa się gazu obojętnego (niereaktywnego). Atmosfera gazowa ma funkcję ochronną — zapobiega reakcjom chemicznym z płynnym jeziorkiem spawalniczym i rozgrzanym materiałem. To gwarantuje uzyskanie wysokiej jakości spoin.

Jako gazy osłonowe stosuje się gazy szlachetne, takie jak hel, argon lub ich mieszaniny. Argon stosuje się najczęściej: optymalizuje on właściwości zajarzenia i zapewnia szczególnie stabilny łuk spawalniczy. Hel odprowadza ciepło lepiej niż argon, zapewniając w ten sposób głębokie i szerokie wtopienie.

Elektroda wolframowa jest sercem spawania TIG. Wolfram ma punkt topnienia wynoszący 3380 stopni Celsjusza, co jest najwyższą wartością wśród wszystkich czystych metali w układzie okresowym pierwiastków. Dzięki temu elektroda nie topi się, podczas gdy wytworzony przez nią łuk spawalniczy rozgrzewa i upłynnia materiał.

💡Zajarzenie wysokiej częstotliwości

Szczególną cechą spawania TIG jest możliwość bezstykowego zajarzenia łuku spawalniczego. Szybkie, następujące po sobie impulsy o wysokim napięciu umożliwiają przeniesienie iskier na element spawany i stabilizację łuku spawalniczego. Dla spawacza zajarzenie wysokiej częstotliwości jest nadzwyczaj łatwe w obsłudze. Elektroda nie może przywrzeć do elementu spawanego i w spoinie nie powstają wtrącenia wolframu.