Pieśni Łaciatych Krów

Historia złego człowieka, który musiał uratować świat Bernard Witten nie lubi ludzi, a zwłaszcza marzycieli. Problem w tym, że w jego warmińskiej wsi żyje ich wielu. Wierzą w dyduki, leczą się u Baby, a o tym, jak żyć, szepcą im duchy. To tutaj Śmierć wyczytuje nazwiska z kartki (i czasem się myli), diabły wpadają z wizytą do księdza i można zaprosić lisa na wesele. Za takie bzdury Bernard najchętniej wybiłby wszystkim zęby. Kiedy jednak nad Warmię nadciąga wyniszczająca susza, słońce wypala ziemię i ludzi, a magia przestaje działać, mieszkańcy rozpaczliwie szukają ratunku. A tylko Bernard Witten wie, jak ocalić wieś przed katastrofą. Wierzy jednak, że zmieniać coś na Warmii to jakby popełniać grzech. I że dobry gospodarz nie zmienia się nigdy. Bo jest tylko jedna Warmia i jeden Bernard Witten. Łukasz Staniszewski w swojej wciągającej warmińsko-magicznej powieści opisał historię mityczną, a zarazem bardzo współczesną, w której czarny humor, ironia i erotyzm wtórują pieśni o końcu i początku świata.
Łukasz Staniszewski – pisarz, dramaturg i autor słuchowisk radiowych. Zadebiutował literacko w 2020 roku zbiorem opowiadań Małe Grozy, jest laureatem wielu nagród literackich i teatralnych, m.in. Nagrody im. Byrskich, wyróżnień Instytutu Teatralnego, a także konkursów prozatorskich. Związany z Olsztynem, inspiruje się Warmią, gdzie profanum przemienia się w sacrum. Tworzy w ciszy – czasem dla radia, czasem dla teatru, zawsze dla ludzi. „Gotowi? Zaczynając tę lekturę, zanurzycie się w obfitym i niespodziewanym. Skowycze, warmińska wieś, stają się areną, na której mieszają się ze sobą sprawy ludzkie, nie-ludzkie i iście demoniczne. Oto precyzyjny spis człowieczych sił, słabości, żądz i lęków. Pragnienie odmieniane tu jest na wiele sposobów”. – Małgorzata Lebda, poetka, pisarka, autorka powieści Łakome „Pieśni łaciatych krów to książka o końcu świata. O deszczu i suszy. O Bernardzie Wittenie, który nie jest dobrym człowiekiem, i muszą przyznać to nawet czarty i dyduki. O tym, jak opisać człowieka za pomocą kilku zdań zanotowanych w zeszycie, który można potem zakopać w ziemi. O podróżach w zaświaty i o zmarłych, którzy działają na nerwy. I o złości, bo w wiecznym gniewie Bernarda niejeden raz będziemy rozpoznawać samych siebie”. – Radek Rak, pisarz, autor Baśni o wężowym sercu